نی‌انبان، حامل روح جنوب و حافظه جمعی مردم است
چهره ماندگار موسیقی جنوب ایران به ویژگی‌های منحصربه‌فرد نی‌انبان پرداخت و آن را ساز ساحل و سوگ نامید؛ سازی که هم در شادی‌های ساحلی و هم در وداع‌های تلخ، صدای مردم بی‌صداست.
کریم ادریس‌پور، نوازنده نی انبان، سازنده و چهره ماندگار موسیقی جنوب ایران، در گفت‌وگو با میراث آریا، به ویژگی‌های منحصربه‌فرد نی‌انبان پرداخت و آن را ساز ساحل و سوگ نامید؛ سازی که هم در شادی‌های ساحلی و هم در وداع‌های تلخ، صدای مردم بی‌صداست.
او همچنین از سبک خاص نوازندگان خوزستانی و تأثیر زنده‌یاد محمد بندر لنگه در توسعه تکنیک‌های اجرایی این ساز یاد کرد و اظهار کرد: نی‌انبان، مثل همه سازهای جنوبی، با روح دریا و ساحل عجین شده. موسیقی در مناطق گرمسیری همیشه رنگ و ریتم خاص خودش را دارد. وقتی به آفریقا یا آمریکای جنوبی نگاه می‌کنیم، می‌بینیم موسیقی آنها چقدر متفاوت و زیبا است. سازهای جنوبی، از جمله نی‌انبان، ریتمیک‌اند، پرانرژی‌اند، و انتخاب ملودی در آنها اهمیت زیادی دارد. از نظر تکنیکی هم، این ساز پیچیدگی‌های خاص خودش را دارد.
ادریس‌پور تصریح کرد: این ساز را نه فقط ابزار موسیقی، بلکه حامل روح جنوب و حافظه جمعی مردم دانست و تصریح کرد: در گستره‌ی موسیقی ایران، برخی صداها نه فقط نغمه‌اند، بلکه روایت‌اند، روایتِ خاک، دریا، مردم، و خاطره. نی‌انبان، این ساز بادیِ گرم‌خیز، نه فقط ابزار موسیقی، بلکه حامل روح جنوب است. صدای آن، هم‌زمان می‌تواند شادی یک عروسی ساحلی را روایت کند و سوگ یک وداع را زمزمه. در فرهنگ بندری، نی‌انبان جایگاهی فراتر از تکنیک دارد؛ این ساز، حافظه‌ی جمعی مردم، صدای کوچه‌های آبادان، نخل‌های خرمشهر، و موج‌های کارون است.
چهره ماندگار موسیقی جنوب ایران با اشاره به جایگاه موسیقی بندری در فرهنگ جنوب، تأکید کرد: موسیقی، بنای فرهنگ هر شهر است. در خوزستان، این موسیقی در شادی‌ها، سوگواری‌ها و آیین‌ها حضور دارد، اما سال‌هاست که در سکوت فرو رفته و نیازمند حمایت جدی است.
او با تاکید براینکه وقتی صحبت از موسیقی جنوب می‌شود، همه از بوشهر یاد می‌کنند، در حالی که خوزستان ظرفیت‌های بسیار بالاتری دارد گفت: صدای ساز ما در این استان آن‌طور که باید شنیده نشده است. ما خواستار نگاهی مثبت و حمایتی از سوی مدیران خوزستان هستیم. ما آماده‌ایم، فقط حمایت می‌خواهیم. اگر زیرساخت‌ها فراهم شود، خوزستان می‌تواند پرچم‌دار موسیقی بندری باشد.
در حوزه آموزش، ادریس‌پور از چالش‌های تربیت هنرجویان گفت و تأکید کرد که حفظ اصالت و ریشه‌های فرهنگی در اولویت برنامه‌های آموزشی اوست. ما از ملودی‌های قدیمی شروع می‌کنیم و هنرجویان را با ترانه‌هایی که در ذهن‌شان جا افتاده، جذب می‌کنیم. هدف این است که به سطحی برسند که بتوانند با دیگران هم‌نوازی کنند.
سازنده و چهره ماندگار موسیقی جنوب ایران در پایان، با ابراز نگرانی از وضعیت فعلی موسیقی بندری، گفت: جهانی شدن هنر نیازمند تداوم، حمایت و رسانه است. اما فعلاً شرایط برای این مسیر مهیا نیست. موسیقی، بنای فرهنگ هر شهر است. در جنوب، موسیقی بندری در آداب و رسوم، شادی‌ها، سوگواری‌ها، همه‌جا حضور دارد. امیدوارم روزی برسد که پرچم موسیقی بندری در خوزستان دوباره برافراشته شود.
انتهای پیام/
